Rozdział 1

Byliśmy już w galerii.
- Po co w ogóle tu przyjechaliśmy? Ostatnio byłam na zakupach z Natalią. - zapytałam.
- Musisz przecież wybrać sukienkę na bal. - odpowiedział Piotr.
Obeszliśmy już chyba z pięć sklepów. Wszystkie sukienki, które mi się podobały, nie przypadły do gustu Piotrowi. Wreszcie powiedziałam:
- A ta? - pokazałam mu beżową sukienkę.
- Nie podoba mi się. Zbyt dla dorosłych.
- Zawsze masz takie wymówki.
- A może taka? - wreszcie jakaś mu się spodobała. Pokazał mi turkusową sukienkę z dekoltem na ramiączka. Był to mój ulubiony kolor.
- Nawet fajna.
- No to idź przymierzyć.
Po chwili wyszłam z przebieralni.
- I jak wyglądam. - obróciłam się.
- Jesteś... Jest śliczna.
- Dziękuję.
- No to co kupujesz?
- Skoro ci się podoba.
- W tym kolorze ci do twarzy.
- Serio?
Poszłam się przebrać. Przy kasie zapłaciłam jeszcze za buty i torebkę.
- A ty nic nie kupujesz? - zapytałam.
- Nie wpadło mi nic w oko. Chyba, że mi doradzisz.
- Od czego ma się przyjaciół.
Wybraliśmy się do sklepu z garniturami. Wiele było zbyt... jakby to powiedzieć dla dziadków.
- Świetnie będziesz w nim wyglądać. - powiedziałam.
- Nie lubię w takich rzeczach chodzić. Ale czasami trzeba. Wyglądam jak idiota.
- Nie przesadzaj. Idź do kasy.
Po jakichś 10 minutach byliśmy już na parkingu.
- Na co teraz masz ochotę?
- Chciałabym być już w domu i leżeć na łóżku. Zakupy są męczące. - powiedziałam.
- Ok.
I po chwili byłam już w swoim pokoju.
- Zadowolona?
- I to jak. Mogę sobie odpocząć. Tak w ogóle to kiedy jest ten bal?
- Już w sobotę.
- To już tak późno?! Przecież co zdawaliśmy egzaminy?!
- Dokładnie dwa tygodnie temu. W piątek koniec roku.
Faktycznie czas szybko mijał. Dzisiaj była środa.
- Co zamierzasz robić w wakacje? - zapytał niespodziewanie Piotr.
- To co zawsze - siedzieć w domu.
- Jesteś dziwna. Nigdy nie chcesz nigdzie wyjeżdżać.
- Taka już jestem i nic na to nie poradzisz. A ty jak je spędzisz?
- Mam dwa bilety na wakacje w Hiszpanii. Dostałem je od rodziców.
- Jedziesz z Mateuszem?
- Nie. Myślałem, że pojedziesz ze mną.
- Że co?! Nigdzie się stąd nie ruszam! Namówiłeś mnie na ten bal, ale wakacje to już przeginka!
- Chyba nie powiesz mi, że nie pojedziesz?
- Tak. Zostaję w domu.
- Zobaczysz jeszcze pojedziesz.
- Marzenie ściętej głowy!
Po tej wymianie zdań Piotr wyszedł z mojego pokoju. Było mi głupio, że tak go odrzuciłam, ale nie chciałam się stąd ruszać. Jak zwykle postawiłam na swoim.

Prolog

Był deszczowy dzień. Nie chciałam dziś iść do szkoły. Już niedługo koniec roku szkolnego. Wybrałam już liceum w Szczecinie. Po wakacjach miałam się tam przenieść bez rodziców, bez przyjaciół i bez Piotra... Siedziałam na parapecie z nosem na szybie. Obserwowałam spadające krople deszczu.
- Czemu tak siedzisz? - zapytał Piotr.
- Rozmyślam nad czymś... Zresztą nieważne. A zapukać to nie łaska. - wreszcie się uśmiechnęłam.
- Ręka mnie boli. Niedługo jest ten bal. Idziesz na niego?
- Nie. Nie zamierzam patrzeć na tych głupków z mojej klasy, jak siedzą i się naśmiewają.
- No fakt. Czyli, że cię nikt nie zaprosił?
- Nie o to chodzi. Wiem do czego zmierzasz i nie myśl sobie, że pójdę tam z tobą. A w ogóle masz już parę, prawda?
- Kto? Emilia?
Pokiwałam głową.
- Ona już wcześniej wyjechała, a poza tym nie zapraszałem jej. Nie jest w moim typie?
- A ja jestem?
- No wiesz....
- Jesteś głupi! - powiedziałam ze śmiechem. Lubiłam się z niego nabijać.
- Jak ty mnie lubisz!
- Jak najlepszego kumpla pod słońcem.
- Wracając do tematu balu... Oboje nie mamy pary, więc... Chyba się zgodzisz, prawda?
- Nie wiem. A co sobie pomyślą moi rodzice?
- Pomyślą sobie, że idziesz się wybawić z kumplem. Proszę, nie odmawiaj mi.
- No dobre. Ale nie narób mi wstydu. Nie mam zamiaru na nich wszystkich się mścić...
- Ach. Ta twoja zemsta...
Oboje zaczęliśmy się śmiać.
- Nie idziesz dziś do szkoły?
- Nie mam ochoty.
- No to może pójdziemy na miasto.
- Przecież pada deszcz.
- No ale w galerii będzie sucho.
- Myślałam, że nie lubisz zakupów.
- Kiedyś tak było.
- Kiedyś? Raptownie tydzień temu.
- Ludzie się zmieniają.
- Ale nie w tak krótkim czasie.
- A wam co tak wesoło? - do pokoju weszła mama.
- Tak jakoś... - powiedział Piotr.
- Ty też nie w szkole?
- Cały materiał już skończony, więc jeden dzień nie zrobi różnicy.
- To prawda. Więc co zamierzacie robić w ten deszczowy dzień?
- Wybieramy się na zakupy.
- No to idźcie i bawcie się dobrze. Tylko uważaj na siebie, Ewelino i weź płaszcz!
Chciałabym tego nie słyszeć. Mama jak zwykle się o mnie tak bardzo troszczyła. Byłam zdziwiona tym, że Piotr nagle polubił zakupy. Coś się musiało za tym kryć...